Wojciech Bąk należał i ciągle należy do pisarzy prawie całkowicie nieznanych, zapomnianych, wyrugowanych z pamięci zbiorowej. WśrĂłd literaturoznawcĂłw i historykĂłw określany jako średnio utalentowany pisarz trzeciego, czwartego szeregu, usytuowany gdzieś na marginesie wspĂłłczesnej literatury. Kochany w rodzinnym Ostrowie Wielkopolskim, pamiętany w Poznaniu, w ktĂłrym mieszkał przez całe swoje dorosłe życie. Ale chyba tylko tam. Przez dziesiątki lat pisano o życiu Wojciecha Bąka stronniczo. Najczęściej powielano zniekształcane, a czasami zakłamywane przez wiele dziesięcioleci informacje o jego obłędzie (chorobie psychicznej), nienormalności, alkoholizmie i homoseksualizmie. [.] MĂłwiono i pisano o nim jako o ekscentryku nielubiącym ludzi, unikającym przyjaźni, gwałtowniku, nieznośnie pryncypialnym polemiście, "staroświeckim" samotniku przesiadującym całymi dniami przy zawalonym papierami biurku. To był jego własny świat - azyl, w ktĂłrym mĂłgł się czuć wolny i bezpieczny. WśrĂłd książek, maszynopisĂłw, ze stosem połamanych ołĂłwkĂłw, z wychudzonym psem przybłędą u boku. [.] Zacierana przez ludzi i upływający czas "sprawa Wojciecha Bąka" kołatała się w głowach polskiej inteligencji powojennej, najczęściej zniekształcona, niedopowiedziana, nierzadko rĂłwnież świadomie zakłamywana. Z czasem stała się wyrzutem sumienia, ktĂłry starano się zagłuszyć okazjonalnymi artykułami przypominającymi pisarza, jego zapomnianą twĂłrczość i dramat, jaki mu zgotowały komunistyczne władze i część "kolegĂłw po piĂłrze".